“ Ik heb nog uren bij mijn open haard gezeten gisteren,
lekker opwarmen. Wanneer ik ’s ochtends zo stijf als een hark mijn intussen
ijskoude stal verlaat op 1400m hoogte, moeten mijn ogen even aanpassen. Het was
3 dagen geleden dat ik nog zon had gehad. En wat een zicht! Aan de horizon,
meer dan 100km verder, kan ik zelfs de Mont-Blanc zien :) Na een eerste
beklimming met lood in de benen, bevind ik me weer op de heuvelrug. Gisteren was
ik in een vijandige omgeving, maar vandaag had ik een prachtig decor zo uit ‘Little
House On The Prairie’ geplukt. De cols vlakken af naar een plateau begroeid met
heide en er duiken meer en meer struiken, daarna boompjes, en uiteindelijk
bomen op. Ik waan me even op de Tenhaagdoornheide :) Het was wel frisjes en ik moest
voor de eerste maal mijn buff bovenhalen, die ik als een muts over mijn oren
trek. De herfst komt zachtjes dichterbij dus ik moet in Le Puy (vrijdag!)
handschoenen en een muts weten te vinden. Alhoewel ik ze de 1e weken niet echt
nodig zal hebben, heb ik gisteren toch een schrik gepakt toen ik mijn handen
niet meer kon gebruiken terwijl ik dringend mijn kaart nodig had… Na 15km kom
ik terug in de bewoonde wereld terecht en begin ik de 8km lange afdaling naar
Saint-Anthème. Mijn linkerenkel begint plots te zeuren en 30min later doet
iedere voetstap echt zeer. Er waren geen auto’s op deze baan dus daal ik via de
berm zachtjes verder af tot aan het hotel. Even 1 van de bevriende kinesisten
opbellen: een overbelaste pees doordat ik gisteren halvelings in looppas de
Pierre-sur-Haute moest afdalen met aansluitend de paniekerige rush tot de gîte.
Dat alles over gladde, losse keien met schoenen vol water… Afwachten tot morgen
en proberen rustig tot Le Puy te geraken waar ik een rustdag kan houden. Geen
blessurestress meer voor de 4e maal: we shall overcome, again… ;) “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten