“ Ik sta samen met de andere pelgrims op, maar blijf zo
lang mogelijk in de gîte. Het weer kwakkelt wat hier op de Margueride. Er staat
een straffe NO-wind en het is wisselvallig. De wind jaagt de regen voor de
wolken uit zodat het miezert onder een blauwe hemel. Om 9u ben ik op pad en al
snel haal ik een hoop bekend volk in. Halfweg in le Sauvage kruipen we allemaal
samen rond de tafel in een gerestaureerd pelgrimshospitaal. Onder de
nieuwelingen is het een waar slagveld. 1 pelgrim was zo onvoorzichtig een
vreemde hond te willen aaien en eindigt met 6 gaten in zijn ben. Ik probeer hem
te overtuigen naar de dokter te gaan voor spuiten maar ik vrees dat hij dat
niet gaat doen. De anderen hebben last van tendinitis, blaren en spierpijn, en
vragen mijn raad. Ik deel mijn ervaringen en geef aan de zwaarst getroffenen
wat medicamenten, maar ik raad hen aan om morgen bij de volgende Pharmacia te
stoppen omdat ik geen dokter ben. Terug op pad komen Marie-Josée en ik een
jankende Parisienne tegen. Twee dagen eerder had haar man gelachen met mijn
mankementjes uit het eerste deel van mijn tocht en mijn maatregelen om ze nu te
vermijden of uit te stellen. Nu zit hij met kapotte knieën terug in Parijs en
moet ze alleen verder. We wandelen even met haar mee, gaan kaarsjes branden bij
Saint-Roche en het laatste stuk tot Saint-Alban ben ik weer alleen. De gîte is
weer een voltreffer: een gezin met 4 kinderen ontvangt al donativo meer dan
1000 pelgrims per jaar. We zijn met 6: 3 Brusselaars en een Spaans-Oostenrijks
fietskoppel die al 3000km gedaan hebben op weg naar Zwitserland. Een mooie wandeling,
leuk babbelen met gezellig tafelen: wat meer heeft een mens nodig :) “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten