“ Blij dat ik niet onder de bedbugs zit, ga weer op pad.
Gezwind omdat ik graag klim (en dit buiten de Pyreneeën dus de zwaarste klim
is), maar ook omdat ik geen zin heb om weer bij dezelfde groep jongeren in een
albergue terecht te komen, zeker niet nu ze onder de bugs zitten… De eerste
22km wandel ik door een mooi dal via troosteloze hoofdwegen tot aan de voet
(700m) van de wondermooie maar toch wel zware klim naar O’Cebreiro (1300m). Als
we de Camino Frances met Milaan-San Remo zouden vergelijken, zou dit de Poggio
zijn: de laatste zware klim voor de rush naar de finish. Even gezwind als Pantani
klim ik naar boven, maar daar stopt de vergelijking want op de top leef ik nog,
en dus vier ik mijn aankomst in Galicië maar met een flesje cider met
doedelzakken op de achtergrond :) Om 16u begin ik aan de laatste 8km. De zon
staat laag, de avondmist rolt gestaag over de bergtoppen, zie alle mogelijke
herfstkleuren, en er is geen levende ziel te bespeuren. Ik ben op slag verliefd
op Galicië. Temeer omdat ik, wanneer ik lichtjes verkleumd de herberg met
haardvuur binnenkom, ontdek dat deze streek ook nog eens een behoorlijk lekkere
kruidenlikeur heeft ;) Hasta mañana!“
Geen opmerkingen:
Een reactie posten