“ Ik laat Laurent en Ali alleen vertrekken want ik wil de
Australiërs nog opwachten. Ik wandel vandaag 17km verder dan de anderen dus het
wordt definitief afscheid nemen. Ian en ik vallen elkaar in de armen en hij
duwt me een lijstje met Australische blues-artiesten in mijn handen. Ik ga weer
alleen op pad en wacht iedereen een laatste maal 10km verder op. De deur van de
kerk van het dorpje staat open. In mijn enthousiasme (eindelijk nog eens
kaarsjes branden!) zie ik niet dat je inkom moet betalen. Als ik
nietsvermoedend naar buiten wil gaan, houdt een boze man me tegen: ik moet 1
euro betalen vooraleer ik naar buiten mag. Terwijl ik betaal kijk ik hem
teleurgesteld aan en hij richt beschaamd zijn ogen weg. 1 euro inkom om voor 1
euro 10 elektronische kaarsjes te branden in een aardsdonkere kerk aangezien ik
niet nog eens 1 euro voor het licht betaalde. Ik weiger andere pelgrims te
be/veroordelen maar de Spaanse katholieke kerk valt gelukkig niet in die
categorie: het is een regelrechte schande! Nadat ik afscheid heb genomen van
Laurent & Ali, Ian en de andere Australische collega’s, ga ik weer op pad
en na een korte stop in Carrión de los Condes begin ik aan de tweede helft van
mijn tocht: de 17km lange kaarsrechte Romeinse heirbaan oftewel de Via
Aquitania. Tussen Carrión de los Condes en Calzadilla de la Cueza is er niets
dan velden met een stormwind pal op kop: Oh yeah, I love it! De laatste 20min
beland ik in een regenstorm van jewelste en met een liter water in mijn
schoenen (de storm was te mooi om niet te fotograferen dus gamaschen niet kunnen
aantrekken…) kom ik de albergue binnengestormd. Judith, de Hongaarse
hospitalera, duwt me een gratis (!) kop koffie in mijn handen en iets later kan
ik onder een hete douche de rest van mijn arme verkleumde lijf opwarmen… :) “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten