“ Het was leuk in Burgos maar het wordt tijd om verder te
gaan: deadline 12u ’s middags :) Op mijn gemakje ontbijten, een laatste lekker
warm bad, rugzak netjes inpakken, afscheid nemen van Chris en vaarwel zeggen in
mijn stamcafé tegenover de grote albergue (waarvan ik de binnenkant nooit
gezien heb). De Koreaan die hier een maand geleden als pelgrim aankwam maar een
beetje lang blijft plakken, zit in een hoekje papieren in te vullen. Hij begint
morgen als kok in het café. De goedlachse patron biedt me een job als barman
van het café aan en een gratis kamer in zijn huis. “Nah, de zon schijnt dus ik denk dat ik die Camino Frances of zoiets ga
uitchecken”, lach ik. “Weet dat je
altijd een thuis zult hebben in Burgos!”, besluit hij. Terwijl ik me bedenk
dat ik nog niet eens de naam van de patron of mijn stamcafé ken, wandel ik
zowaar weg uit Burgos :) Een klein uurtje later verlaat ik officieel het
grondgebied van Burgos eenmaal ik (hoe toepasselijk…) de staatsgevangenis ben
gepasseerd. Voor me niets dan donkere wolken. Enkel Burgos heeft een aureool
van een helder blauwe hemel boven zich. “Santiago,
zeg eens tegen Burgos dat het gedaan moet zijn met mijn Belgische cojones te
rammelen!”, grap ik. Het lachen vergaat me echter snel. Enkele km’s verder zorgen
de nieuwe schoenen (nochtans al 2 rustdagen ingewandeld zonder problemen) voor
pijnlijke blaren onder mijn beide voeten en een fameuze tendinitis in mijn
rechterbeen. Een beetje strompelend kom ik aan in de simpele albergue. Ik had
me mijn eerste etappe na 2 rustdagen wat anders voorgesteld. Maar kom het zal binnen
een paar dagen wel beteren met die nieuwe schoenen van me… Er zijn veel nieuwe
gezichten om te leren kennen dus op naar de bar met z’n allen voor het
zoveelste pelgrimsmenu! :) “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten