“ De kortste weg richting Hospital de Órbigo loopt 28km
langs de senda. De senda is een vergiftigd ‘geschenk’ van Castilla y Leon aan
de pelgrims: km’s lange petanquebanen langs hoofdwegen die ik gelukkig meestal
kan ontwijken dankzij mijn goede gids die me langs de oude Camino leidt. De
senda is vreselijk saai maar toch neemt het merendeel van de pelgrims deze
optie wegens korter. Ook vandaag kan ik de oude Camino nemen i.p.v. de senda
maar dat zou neerkomen op 38km. Met de bergen in het vooruitzicht besluit ik
dus (voor de eerste maal sinds de Champagne) 10km de bus te nemen tot aan de
rand van León en vandaar 28km te wandelen via de oude Camino. Al snel beland ik
op een prachtig, spaarzaam bebost plateau in de dichte mist. Het tweede deel
gaat via kleine landwegen dorpje per dorpje richting Hospital de Órbigo. In de
albergue word ik ontvangen door een Nederlandse hospitalera. Er zit ook een grote
groep jonge pelgrims uit alle hoeken van de wereld die iedere avond
samenklitten wegens gemeenschappelijke interesses: muziek, alcohol, wiet en het
andere geslacht. Mijn kamergenoten kruipen om 21u al onder de wol en ik heb dus
geen andere keuze dan bij de jongeren te gaan zitten. Na 22u vraagt de priester
(die doorheen de jaren steeds meer ruimte van zijn eigen huis afstond aan de
pelgrims) tweemaal vriendelijk maar tevergeefs aan de groep stiller te zijn. Ik
leg hen uit dat we in iemands huis te gast zijn maar het helpt niet. De
priester komt een derde maal, ditmaal woedend, naar onder en jaagt iedereen
naar bed. Ook ik ontsnap niet aan zijn woede. Alhoewel het niet goed lukt,
probeer ik het me niet aan te laten gaan: mijn intenties waren goed, en dat is
het enige wat telt… :) “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten