“ Twee grote pleisters op de blaren en we zijn weer weg!
:) Mijn rechterbeen voelt stukken beter aan na alle goede zorgen, dus kan ik zorgeloos
genieten van de uitgestrekte Meseta. Kilometers niets dan kale velden, geen
bomen en slechts hier en daar een struik: mijn favoriete wandeldecor. Maar de
saaiste nachtmerrie ooit voor anderen (die dan maar de bus nemen), en een bloedhete
hel in de zomer. Het is met 13°, een stralend blauwe hemel en geen zuchtje wind
bovendien ideaal weer voor een etappe om niet licht te vergeten. Na 17km gaat
het plots bergaf en aan de horizon verschijnt een grote heuvel met een
gigantische kasteelruïne en aan de voet ligt het gezellige, met kerken bezaaid,
Castrojeriz. In de uiterst verzorgde albergue vinden alle pelgrims van
vanochtend elkaar weer terug. De onbekende gezichten van gisteren hebben
intussen allen een naam. Vooral met 5 Australische pelgrims en een Ierse
schrijver klikt het wonderwel. Twee dagen na het vertrek van Mike heb ik in Ian
Anderson weer een gepensioneerde Australische buddy gevonden (hij noemt
eigenlijk Ian Curtis, maar aangezien we geen van beide zot zijn van JoyDivision en ons eerste gesprek over Jethro Tull ging, heb ik hem dan maar
Anderson gedoopt). Op het warme terras discussiëren we druk voort over onze
gedeelde passie (muziek uit zijn jeugd) tot het wat koud wordt na de mooiste
zonsondergang in weken, en het tijd wordt voor wederom een pelgrimsmenu… Fijn
weekend!! “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten