“ Enkele dagen geleden sprak ik over overwinningen en
nederlagen, mee- en tegenvallers, ontmoetingen en afscheid,… Als je als pelgrim
weinig zelf in de hand hebt en zowel kleine als grotere problemen op je pad
tegenkomt. Maar toch altijd op je pootjes terecht komt, vaak door stom toeval
of door een gekke samenloop van omstandigheden, dan gaat geloof en bijgeloof
plots gekke dingen met je hoofd doen. Niets lijkt zomaar te gebeuren; alles
lijkt verbonden, voorbestemd… Toevallig achterom kijken en 20m terug je hoedje
zien liggen, gekwetst in Rilly bij 3 moslims terechtkomen om het Suikerfeest te
vieren of een kaars branden voor een dakloze en 2u later had Dimitri na 5
maanden eindelijk een dak boven het hoofd gevonden,… Je zou van minder
bijgelovig worden :) Het geloof ligt iets ingewikkelder: ik ben altijd teveel
dromer geweest om atheïst te zijn, maar te realistisch om mezelf gelovig te noemen,
dus hield ik het maar op agnost. Dat ben ik nog steeds, maar toen ik echt in de
shit zat, merkte ik dat ik een uur aan een stuk een theoretisch kader in elkaar
aan het knutselen was om de nood aan het prevelen van schietgebedjes met dat
agnosticisme te verenigen. En aangezien ik nog steeds mijn tocht kan
verderzetten en het dus mogelijk daardoor komt, maakt belofte schuld en kan ik
tot het einde van mijn reis niet zomaar een kruis passeren :) Ik vertelde mijn
gastvrouw Cathérine gisteren over de ontmoeting met Gaetan en dat het toch weer
een heel gek toeval leek om ‘toevallig’ te zijn. Ze moest er eens hartelijk om
lachen. Ik ging naar mijn kamer en daar zat… een zwarte kat?! Lief beestje maar
toch… Zou het? ;) “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten