Wanneer ik 's ochtends mijn ogen moeizaam open, denk ik in mezelf '...wat een plezante avond gisteren...'. Ik richt me op, voel mijn hartslag scherp bonzen tegen de binnenzijde van mijn hersenpan, en mompel in mezelf '...iets te plezant...'. De afgelopen dagen keek ik er erg naar uit terug te kunnen beginnen wandelen. Nu slof ik echter lusteloos de trap af om op het gelijkvloers te moeten merken dat het levendige huis van gisteren er volkomen verlaten bijligt.
131 dagen geleden stond ik in dezelfde kamer rond hetzelfde uur ook rond te draaien op mijn eentje. De dagen ervoor was ik gewandeld van het ene bevriend koppel naar het andere. Wanneer ik die dag de deur in Leuven achter me dicht zou trekken, ging ik het onbekende tegemoet. Vanaf dat moment ging ik helemaal op mezelf aangewezen zijn tot Spanje (toen kon ik nog niet voorzien dat het uiteindelijk Portugal ging worden)...
Wat een verschil met vandaag: geen onzekerheden meer, enkel nog even naar huis wandelen. Maar het is toch weer even wennen aan Belgisch bier :) Langzaam word ik wakker en wanneer ik eindelijk mijn rugzak klaar heb en aangekleed ben, ontdek ik de pot Nutella en een brik deftige melk in de koelkast. Een boterham met choco: na tientallen keren ontbeten te moeten hebben met ENKEL CONFITUUR was ik vergeten hoe hard dat kon smaken. Dus ruil ik mijn houten kop in voor een kleine indigestie :)
Ik laat een dankbriefje achter voor Tobias en Marjolein, trek de deur achter me dicht, en met enkele fietsknooppunten op mijn binnenarm gekribbeld, ga ik weer op pad met de handschoenen, dikke jas en wollen sjaal die mijn ouders gisteren voor me hebben meegebracht. Het is hier veel kouder dan in Portugal maar kennelijk hebben al die dagen in weer en wind op pad ervoor gezorgd dat ik het toch niet meer zo snel effectief koud heb. Al snel druipt het zweet langs de binnenkant van mijn jas (die ik eigenlijk altijd gebruikt heb om in de tuin te werken) en riekt het toch maar muf als ik mijn neus langs mijn sjaal af naar binnen steek. Ik mis mijn oude regenjasje maar dat heb ik meegegeven met de ouders. Maandenlang heb ik fris rondgelopen en mijn was heel efficiënt gedaan met minimale middelen. Nu ben ik eindelijk terug tussen bekend volk en hoop ik toch niet stinkend terug in Limburg aan te komen :)
Verre Portugese stranden onder een azuurblauwe hemel mogen dan exotischer klinken dan het platteland tussen Aarschot en Leuven onder een Belgisch herfstzonnetje, maar ik geniet ontzettend van het landschap vandaag. Van de ene op de andere dag beland je tussen de mooiste herfstkleuren en wat een verschil is me dat toch vergeleken met die zomerdag dat ik deze etappe in omgekeerde richting liep en het graan nog stond te wuiven onder een brandende zomerzon.
In de late namiddag passeer ik terug langs het kasteel van Horst. Spijtig genoeg is de brasserie waar ik in de zomer nog met nonkel Stefan mijn lunch nam, ditmaal gesloten. Aangezien het zowat het enige café/restaurant is dat ik vandaag tegenkom, zal ik maar op mijn kin moeten kloppen. Terwijl ik verder wandel, wordt mijn schaduw rechts voor me steeds langer en langer. Stilaan ben ik wel tevreden met mijn stinkende, dikke jas: hoe verder mijn schaduw reikt, des te kouder het wordt. Ik had niet zo laat mogen vertrekken. Heb er niet bij stil gestaan dat het in België veel vroeger donker is dan in Portugal deze tijd van het jaar...
Wanneer ik de E314 oversteek, rol ik me een sigaret en blijf een tiental minuten genieten van de mooi zonsondergang. Waar het lint witte lichtjes links en het lint rode lichtjes rechts aan de einder verdwijnen zie ik een laatste restje zon met daarboven een hoop oranjeroze wolken. Het mag dan wel minder spectaculair zijn dan een zonsondergang boven zee duizenden kilometers verder, maar die verdomde barbieroze wolken vind je toch enkel In Vlaanderen, hoor :)
Eenmaal achter de snelwegberm verdwenen, is het pikkedonker, en aan een strak tempo leg ik de laatste kilometers af tot Aarschot. Sinds de laatste maal dat ik bij Hanne en Jeroen was, hebben ze immers een twee dochtertje erbij gekregen, Floor. Net voor sluitingstijd val ik dus binnen bij de bloemist op de markt van Aarschot en iets later sta ik met mijn boeket bloemen te blinken aan de voordeur van Hanne, Jeroen, Amelie en Floor...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten