woensdag 4 december 2013

16u30

De summiere routebeschrijving, vanochtend vluchtig op mijn onderarm gekribbeld en ondertussen door regen en zweet eerder een blauwe veeg dan een verzameling cijfers en letters, heb ik sindsdien niet meer bekeken. Hoewel ik deze route nog nooit eerder heb afgelegd, ben ik intussen via mooie wegen à l'improviste al een stukje voorbij Diest geraakt. De Demer en de spoorlijn lopen door Hasselt. Ik volgde dus één van die twee. Na Diest begint het stilaan donkerder te worden. Ik besluit voor het eerst terug te vallen op mijn voorziene route. Ironisch genoeg blijkt deze iets verder onderbroken te zijn door grote werken aan een dijk. Niemand in de omtrek. Ofwel op mijn schreden terugkeren naar Diest en een nieuwe route zoeken, ofwel bewust in de juiste richting verdwalen. De rietkragen van de Demerbroeken bekoorden me eerder op de dag met hun herfsttinten. Nu de avond valt, de motregen aanhoudt en de asfaltweg overgaat in een soort pekzwart grind, begin ik even later spijt te krijgen dat ik die tweede optie gekozen heb. Er lijkt geen eind te komen aan het kaarsrechte pad en het is zo'n ontzettend mistroostig landschap. 'Een seriemoordenaar met een koffer vol te dumpen ledematen, dat ontbreekt hier nog', bedenk ik in mezelf...

























Na wat een eeuwigheid leek te duren, kom ik dan toch terug op een verhard fietspad uit. De dijk maakt een lange, wijde bocht en enkele honderden meters verder zie ik weer de voor ons Belgenland o zo typische oranje straatlampen branden. Ik wandel goedgezind verder. Iets voor me uit lijkt er iets wit op het fietspad geschilderd te zijn. Wanneer ik uiteindelijk op die plek ben, stokt mijn adem: 'Limburg Fietsparadijs' staat er in grote letters. Het is 16u30 en ik ben eindelijk terug in de mooiste provincie van het land.
Voor even toch...



Geen opmerkingen:

Een reactie posten