woensdag 4 december 2013

Aarschot - Schulen: 35km (totaal 3061km)

Het was weer een leuke avond gisteren. Geen houten kop echter ditmaal :) Samen met Hanne, Jeroen en de kindjes neem ik op het gemak mijn ontbijt. Wanneer Amelie en Floor naar de crèche moeten worden gebracht, wordt het tijd voor me om weer op pad te gaan.

Deze tocht heeft geen vroom Katholiek van me gemaakt. Wel is een stevige gewoonte ontstaan bij tijd en stond (liefst toch iedere dag) mijn kaarsje(s) te branden. Ik weet niet goed waarom. Als je steevast alleen op pad bent en je je gevoelens niet kan veruitwendigen in een dialoog met een ander, is het misschien een manier om bepaalde emoties van je af te zetten, vermoed ik. Pas als ik binnen in de grote Onze-Lieve-Vrouwekerk van Aarschot sta, besef ik dat het best toeval moet zijn dat je in België uit gewoonte op een weekdag buiten de dienst een kerk binnen wil stappen en de poort effectief niet op slot is. Op weg naar de kaarsenbak kruis ik twee nonnen. Ze lachen vriendelijk. Ik brand mijn kaarsjes en maan op weg naar buiten een paar nozems aan hun klak af te zetten. Ze luisteren beter dan de doorsnee luidruchtige Aziatische toerist met Ipad in één of andere kathedraal waar ook in Europa. Goede zeden prediken, gaat vlotter als je dezelfde taal spreekt.

Langsheen de Demer wandel ik van de stad weg. Ik kan er me niet toe dwingen de cijfertjes te volgen die ik op mijn arm heb gekribbeld. Het fietsroutenetwerk negerend, baan ik me een weg richting het oosten via kleine paadjes tussen noordelijke oever en de rietkragen. Via Langdorp en Testelt kom ik via het huis van Ernest Claes aan in Zichem. Ik wandel het centrum in op zoek naar een laat middagmaal maar moet tevergeefs mijn weg verderzetten met een knorrende maag. Na de Maagdentoren ruil ik de Demeroever voor de spoorlijn naar Hasselt en stilaan komt Diest in zicht.

In het stationscafé blijf ik een uur genieten van de warmte, meerdere martino's en een dampende pot koffie. Wanneer de regen en het zweet (ik neem me voor zo snel mogelijk na thuiskomst toch eens eindelijk een Goretex winterjas aan te schaffen) zijn opgedroogd, ga ik nog vlug een stempel voor mijn credencial vragen aan het loket van de NMBS. De kalende vijftiger staart me zwijgzaam aan. In zijn stoffig ambtenarenbrein is hij waarschijnlijk minutieus zijn arbeidscontract aan het uitpluizen om aldus uit te kunnen maken of hij wel betaald wordt voor dergelijke taken, en of er bijgevolg genoeg grond zou zijn om een wilde staking uit te roepen. Gelukkig niet. Nors plant hij zijn stempel op mijn boekje. Pendelaars overal ten lande halen opgelucht adem.

Het miezert nog steeds als ik het station verlaat. Snel ben ik terug buiten de stad en vervolgens duurt het een hele tijd om uit de troosteloze rietkragen terug in de bewoonde wereld te komen (zie vorig bericht). Hoewel het snel donker wordt, verblijdt het idee terug in Limburg te zijn mijn gemoed. Via donkere wegen, wandel ik van Halen naar Lummen. Van zodra het donker werd, zie ik in de bundel van mijn hoofdlampje quasi niets meer behalve regendruppels en de condens van mijn adem. Ik besluit de kortste weg te nemen richting mijn eindpunt: in het pikkedonker rond het meer van Schulen. Niet het meest gezellige idee, maar intussen heb ik er al bijna 30km opzitten en de benen beginnen te verkleumen.

Tussen Aarschot en Lummen was er niet direct een bekende die ik dacht om een slaapplaats te kunnen vragen. Daarom besloot ik gisteren voor de etappe van vandaag het station van Schulen als eindstation te nemen. Het kleine, verlaten wachtlokaal met de bordeauxrode ijzeren banken baadt in een gezellig licht. De laatste pendelaars zitten al lang thuis hun patatten te eten. De gietijzeren chauffage staat gloeiend heet. Alsof iemand voorzag dat er een verkleumde pelgrim uit de kou ging komen aanmarcheren. Mijn muts, handschoenen, sjaal en jas leg ik erop te drogen en ik vlij mezelf languit op de bank. Ik sluit mijn ogen, slorp de warmte op en doezel lichtjes weg. Het idee dat mijn bohemien-leventje weldra ten einde zal komen stemt me triest.

Netjes op tijd sta ik lekker opgewarmd klaar op het perron.
De trein stopt.
Ik stap in.
De trein vertrekt.
Terug naar Aarschot.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten