23 juli 2014
Een mens moet kunnen dromen. Eerst droom je jaren van deze tocht. En ben je vervolgens onderweg, dan droom je van alles wat komt: het kasteel van de Rode Ridder, de Ardennen, Reims, wijngaarden, Vezelay, de bergen, Le Puy, de Aubrac, nog meer wijngaarden, deze kant van de Pyreneeën, de andere kant van de Pyreneeën, Burgos, de eindeloze Meseta, Cruz de Ferro, O'Cebreiro, mythisch Galicië, Santiago, alles na Santiago, de Oceaan, Muxia, het einde van de Wereld, de Camino Portugues, de Cies Eilanden, eindeloze stranden, zonsondergangen, Portugal. En dan sta je in Porto, lig je op een ongemakkelijk ijzeren bankje op de luchthaven en stap je in een claustrofobische, mistroostige kist van Ryanair. Wat een mens dan doet? Dromen, vrienden. Dromen van naar huis gaan, naar jullie, naar familie en vrienden, naar mijn tuin. Dus land je op Belgische bodem, word je gedropt in Leuven, wandel je opnieuw langs het kasteel van de Rode Ridder, bel je weer aan in Aarschot alwaar ditmaal geen drie maar vier blije gezichten je begroeten, volg je de Demer stroomopwaarts, verder dan het geboortehuis van de Witte, verder dan de Maagdentoren, verder dan de wallen van Diest, verder dan het bord "Fietsparadijs Limburg". Je komt dichter bij huis, meer en meer vertrouwde beelden, Herkenrode, Kuringen, Kuringersteenweg, Bampslaan. De Warson, lachende gezichten in de namiddag, een ziek petekind dat je niet mag bezoeken, dan maar op bezoek bij een oude vriend die een Westvleteren opzij had gehouden voor dit moment. Terug naar het stamcafé, blije gezichten na een weerzien na maanden, maar ook tranen van verdriet. De laatste dag, eindelijk het petekind zien, de oud-collega's, de laatste kilomters, de laatste grens, familie en vrienden weerzien, als een dief in de nacht thuis aankomen. Blij als een kind op de vooravond van Sinterklaas je bedje in. Waarom? Omdat je droomt van wat komen gaat, vrienden.
Maandenlang onafgebroken vooruit willen en dromen van thuiskomen, resulteert niet in een zwart gat maar in een ongelofelijk drang om te doen, te blijven gaan. En je neemt je voor die blog wel de volgende week verder te schrijven. Maar "de" volgende week wordt "een" volgende week en hoewel stilaan een schuldgevoel begint binnen te sluipen, kan je je er niet toe aanzetten een uurtje te gaan zitten en doorgewoon even terug te kijken. Dus op je roze wolk drijf je verder en dat knagende schuldgevoel dat je af en toe besluipt, went en plots ben je maanden verder...
"Amai, uw 15 minutes of fame duren wel heel lang..." heeft mijn webmaster Kevin met enige regelmatig gefluisterd de afgelopen maanden. 1 weekje uitstel werd inderdaad al snel enkele weken, een maand, enkele maanden en, uiteindelijk, 7 maanden en 16 dagen. Gisteren was het exact 1 jaar geleden dat mijn groot avontuur begon. Dat voelde aan als een deftige wake-up call dus ben ik dan uiteindelijk dan toch naarstig aan het typen geslagen.
Nadat jullie al die maanden mijn reis met veel enthousiasme gevolgd hebben, na alle leuke reacties, na al het geld dat we samen verzameld hebben, voel ik me toch behoorlijk schuldig dat ik het afmaken van deze blog zo lang heb uitgesteld. Mijn oprechte excuses daarvoor.
Ik heb nog aantekeningen en kladjes liggen voor minstens 15 berichten en hoewel ik er behoorlijk druk in zit, ga ik toch proberen vanaf morgen iedere dag één nieuw bericht op deze blog te zetten. Morgen gaan we dus verder waar we geëindigd waren: in Francisco Sa’ Carneiro Airport te Porto, rond een uur of zes 's ochtends met een lege maag en een verschrikkelijke nood aan koffie :)
En last but not least: een gelukkig Kerstfeest, mijn beste wensen en een goede gezondheid voor 2014, en nog een Zalig Paasfeest er bovenop. Dat hadden jullie nog tegoed, vrees ik...
Tot morgen!
ach alles heeft zijn tijd beter laat dan nooit Thomas! Ik kijk gewoon elke avond weer even of je tijd gevonden/genomen hebt :) succes!
BeantwoordenVerwijderenElisabeth