“ De laatste 2 weken heb ik altijd met bekend volk in de
gîte gezeten maar gisteren zag ik enkel onbekende gezichten. Voor even althans
want na bijna 90 dagen quasi alleen op de weg te zijn, heb je maar een uurtje
nodig om de 15 andere te leren kennen (zelfs de 3 super asociale Koreanen
konden me niet ontsnappen…). Wel een gekke nacht: Mike, de Australiër in het
bed onder me, begon in zijn slaap plots afwisselend hysterisch te janken als en
klein kind en demonisch te schaterlachen. Ik probeerde hem wakker te schudden.
Hij keek me aan als een zombie maar reageerde niet. Vervolgens stopte het
brullen en sloeg hij 30min lang wild met zijn armen om zich heen. ’s Morgens neem
ik hem even apart en breng hem op de hoogte. Hij herinnert zich er niets van maar
hij wijt het aan zijn diabetes… Het is stralend weer tijdens de etappe. Er is wel
veel volk om in te halen, dus ik neem weer de rustige oude Camino tot Pamplona.
Drie uur lang geniet ik van de mooie, bruisende stad en eet ik mijn buikje vol
(een ordinaire kebab, dat was lang geleden!). Om een rustige slaapplaats te
hebben, wandel ik nog 5km verder tot Zizur Mayor. Snel een douche nemen en een wasje
doen, 3u met de voetjes omhoog in de Spaanse zon zitten op het warme terras en
vervolgens op restaurant met 3 Ieren, een Australische en een Amerikaanse. Het
is zo slecht nog niet in Spanje! :) “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten